Tokio!

Trzech reżyserów spoza Japonii (dwóch Francuzów i jeden Koreańczyk) postanowiło nakręcić filmy o współczesnym Tokio. Gdyby oceniać ich dzieło pod kątem "dziwności" to film bez wątpienia zasługuje na deszcz nagród. Ale na szczęście poza "dziwnością" jest w tym filmie sporo więcej. Jest ona tylko oryginalną fasadą, za którą skrywają się opowieści o całkiem poważnych sprawach normalnych ludzi.

Interior Design

Pierwszą część wyreżyserował Michel Gondry (znany twórca wideoklipów Bjork, czy Chemical Brothers, a także reżyser filmu "Zakochany bez pamięci"). Ta część jest zdecydowanie najnormalniejsza z całego tryptyku. Opowiada o dwójce młodych ludzi, którzy świeżo przybyli do Tokio i z trudem starają się rozpocząć nowe życie, szukając mieszkania i pracy. Pod sam koniec film nieoczekiwanie porzuca realizm, kończąc się dość metaforycznie, przewrotnym "happy endem", w którym główna bohaterka wreszcie znajduje dla siebie miejsce w życiu...
Tę część oceniam najniżej (7/10), co nie znaczy, że nisko. Prosta opowieść, pełna ciekawych obserwacji o codziennym życiu w Tokio.

Merde

Drugą część wyreżyserował Leos Carax, niespełniona nadzieja francuskiego kina i jest to część zdecydowanie najdziwniejsza. Otóż współczesne Tokio zaatakowane jest przez "Potwora z bagien", zagadkowego ni to człowieka ni diabła. Dość czytelne wydają się tu początkowo nawiązania do Godzilli, ale film skręca w coraz dziwniejsze rewiry. Merde (bo tak okazuje się nazywać potwór) zostaje schwytany, a jego adwokatem na procesie zostaje tajemniczy Francuz, o nazwisku Voland...
Ja tam lubię takie dziwactwa, więc daję 8/10.

Shaking Tokyo

Ostatnia część wyreżyserowana jest przez koreańskiego reżysera Joon-ho Bonga (twórcę "The Host. Potwór"). I jest to cudo! Opowiada historię hikikomori - współczesnego pustelnika, który od kilku lat nie wychodzi z domu, unikając jakichkolwiek kontaktów z otoczeniem i żywiąc się jedzeniem na telefon. Hikikomori to współczesna choroba cywilizacyjna, spotykana nie tylko w Japonii, lecz również w Korei Płd., stąd pewnie Joon-ho Bong wie o czym opowiada. Ale pewnego dnia w życiu głównego bohatera nastąpi wstrząs, o sile trzęsienia ziemi. Będzie musiał opuścić swój azyl i stawić czoła światu...
Więcej nie zdradzam, ten film to czysta poezja, świetna historia, genialnie opowiedziana. Jak dla mnie 9/10.

Muszę przyznać, że nie lubię filmów, w których kilku reżyserów wypowiada się na zadany temat. Pojawiające się w takich filmach krótkometrażówki są zwykle słabe; odnosi się wrażenie, że scenariusze napisano na kolanie. I dlatego tym mocniej zaskoczyło mnie "Tokyo!". Każdy z filmów trzyma poziom. Każdy mówi coś o mieszkańcach współczesnego Tokio: ich lękach, codziennych problemach. I każdy robi to w sposób oryginalny. Polecam!

P.S. Ciekawi mnie tylko, jak film ten odebrali Japończycy. Czy też uznali za dziwny? A może za zupełnie nietrafiony? Ta kultura stanowi dla mnie wciąż trudny orzech do zgryzienia...